Tweeten

Van Molenbeek over Brussel naar Parijs
(naar inhoud NIEUWSBRIEF)

• 18 punten en budgettaire vrijheid


• De dreiging van het Davidsfonds


• Alle Syriëstrijders in de nor? Of ontnemen van de belgische nationaliteit?


• Het plan Molenbeek


• Fusie zes politiezones? Ja/non


• Brussels : failed federated state

130 doden, 351 gewonden en boze Franse blikken naar Molenbeek. Dat alles was nodig om het nationaal belgisch veiligheidsbeleid te hertekenen. Enkele maanden voordien nog organiseerde Kris Peeters in zweterige profileringsdrift de ongerustheid van de Antwerpse middenstand over para-bescherming voor een Joodse school.

Politiek politicienne op de rug van kinderen. Blijkt nu dat toen Kris z’n protestbeulingen kocht een Islamistische terreurcel in Brussel bestellingen plaatste voor kalasjnikovs en explosieven. Elk z’n ding.

Na de aanslagen in Parijs werkte de regering inderhaast aan een 18-puntenplan. Zowat de hele wereld hield belgie in de mot, Frankrijk had het over “Molenbeek, la capitale du Jihadisme”.

Het script van het bloedbad te Parijs werd in deze Brusselse voorstad geschreven en een deel van de cast was er thuis. Terreur in Parijs, een Brusselse productie presque à part entière. Overdreven natuurlijk. Maar niet helemaal zonder grond.



18 punten en budgettaire vrijheid

De grote lijnen van het 18 punten plan kennen we. Ruimte voor betere opsporingstechnieken, uitwijzing van haatpredikers, controle op moskeeën en hun financiering , verlenging van de arrestatietermijn voor terrorismeverdachten tot 3 dagen. En meer middelen voor veiligheid. Vierhonderd miljoen. Naar verluidt zou Europa toestaan dat lidstaten voor veiligheid afwijken van hun budgettaire discipline. Op risico onze (zeldzame) conservatief liberale twittervolgers op stang te jagen : goed zo. Veiligheid voor alles.
Wel kijken we uit naar de concrete teksten. Nogal wat interpretaties van deze maatregelen leiden ondertussen een eigen leven. De aankondigingspolitiek is voor een aantal politici onweerstaanbaar snoepgoed. Zeker in deze omstandigheden te betreuren.
(terug naar inhoud artikel) - (naar inhoud NIEUWSBRIEF)


De dreiging van het Davidsfonds

Wij hopen - en wij niet alleen - dat de ruimere mogelijkheden voor de veiligheidsdiensten uitsluitend bestemd blijven voor terreurbestrijding. M.a.w. dat harde definities en doeltreffend parlementair toezicht misbruik van deze nieuwe mogelijkheden uitsluiten. In een niet zo ver verleden hield de belgische staatsveiligheid zich onledig met onderzoek naar en perslekken over het Vlaamsgezinde verleden van een kandidaat zangeresje voor het Eurosongfestival. Niet slechts een verspilling van middelen, maar ook een aanfluiting van de democratische spelregels. De veiligheid van de staat werd naadloos ingeschreven op partijpolitieke belangen. We nemen aan dat deze KGB-cultuur ondertussen uit de veiligheidsdiensten verdween. Sta ons evenwel enige twijfel toe. Staan Vlaamsgezinde organisaties als het Zangfeest, het Davidsfonds en de Marnixring nog op lijst van te volgen staatsgevaarlijke “extremistische en terroristische groeperingen”?
(terug naar inhoud artikel) - (naar inhoud NIEUWSBRIEF)

Iemand die de ideologie van IS onderschrijft en daar naar handelt en in volhardt, kiest tegen onze meest fundamentele waarden en verwerpt de idee dat zij of hij deel uitmaakt van onze samenleving. Aan zulke personen om deze ideologie in het land van hun tweede nationaliteit te laten toetsen, wat ons betreft bij voorkeur aan het strafrecht.

Alle Syriëstrijders in de nor?

Wat betreft de mogelijkheid om radicaliserende jongeren die hun extremisme in daden omzetten te verplichten tot het dragen van een enkelband, blijkbaar is de regering er nog niet uit of het zal gaan om een administratieve maatregel of om een beslissing van een rechtbank. Dat toont aan hoe zeer het publiek discours omsloeg door de terreuraanslag in Parijs. Een politicus die de enkelband als administratieve maatregel pakweg twee maanden geleden bepleitte zou zijn overgoten met politiek correcte pek en veren. Nu kan dat dus.
Wat niet wegneemt dat dergelijke maatregel zonder tussenkomst van een rechter o.i. zeer verregaand is en zelfs strijdig met de grondwet. Bij deze pleidooi om dat toch aan een rechter over te laten.
Twee maatregelen van het 18-puntenplan roepen fundamentele vragen op. Minister Geens maakt zich sterk dat alle (sic) terugkerende Syriëstrijders achter slot en grendel gaan. Noch voorhechtenis noch gevangenisstraf zijn echter het prerogatief van de regering, maar van de rechterlijke macht. We wachten op concrete teksten maar het heeft er alle schijn van dat Geens iets beloofde wat hij niet kan leveren. Met de weliswaar nobele bedoeling de bevolking gerust te stellen.


Of ontnemen van de belgische nationaliteit?
Het opsluiten van alle terugkerende Syriëstrijders houdt trouwens bijzondere risico’s in, ook voor de veiligheid van onze bevolking. Begrijp ons niet verkeerd. Syriëstrijders, zoverre zij IS vervoegden, verdienen gevangenisstraf. IS is een criminele organisatie die het oorlogsrecht en rechten van de mens met onthutsende regelmaat aan de woestijnsandalen lapt. Wie IS vervoegt wéét dat. Dat is een keuze. En daar zijn gevolgen aan.
Maar opsluiting in belgië van terugkerende IS-militieleden kan tot gevolg hebben dat ze voorwerp worden van een personencultus. Al zeker onder belgische moslimjongeren die, zo blijkt, zeer beïnvloedbaar zijn. Martelaars geven aan de ideologie die je wil bestrijden is geen goed plan. Daarenboven is een land dat IS-strijders de gevangenis ingooit ook een doelwit voor terreuraanslagen.
Het ontnemen van het belgisch burgerschap en uitwijzing van IS-leden met dubbele nationaliteit - en dat zijn er nogal wat - is dan ook de betere optie. Deze gerechtelijke sanctie kan momenteel slechts voor diegenen die de belgische nationaliteit niet door geboorte verwierven. De CD&V maakte bezwaar tegen uitbreiding van de mogelijkheid naar de tweede en derde generatie immigranten.
Wij zien niet in waarom. Iemand die de ideologie van IS onderschrijft en daar naar handelt en in volhardt, kiest tegen onze meest fundamentele waarden en verwerpt de idee dat zij of hij deel uitmaakt van onze samenleving. Aan zulke personen om deze ideologie in het land van hun tweede nationaliteit te laten toetsen, wat ons betreft bij voorkeur aan het strafrecht.
(terug naar inhoud artikel) - (naar inhoud NIEUWSBRIEF)


Het plan Molenbeek
De regering maakt zich sterk dat ze de situatie in Molenbeek zal “normaliseren”. We hebben er ook hier voorlopig het raden naar wat precies wordt bedoeld. We hoorden van Minister Jambon dat men zou nagaan wie in Molenbeek verblijft. Een update van het gemeentelijke bevolkingsregister dus. Waarvoor de nationale regering federale ambtenaren ter beschikking stelt, zo blijkt. Noodzakelijk, zonder meer. Men heeft er geen flauw idee van hoeveel mensen - en wie, en in welke omstandigheden - in de verpauperde buurten van deze stad wonen.
Wij begrijpen niet waarom een zelfverklaard mensenrechtenactivist als Abou Jahjah, daar een vorm van ethnic profiling in ziet. De opkuis van een pand waar gezinnen tegen exorbitante huurprijs in beschimmelde kamertjes wonen dient zowel het welzijn van deze gezinnen als de openbare veiligheid. En er zijn nog wel andere federale overheidsdiensten die zich in een aantal Brusselse wijken na een te lange afwezigheid nuttig kunnen maken. De fiscus, om er maar een te noemen, of de sociale inspectie. En ook hier is dat vooral in het belang van de bevolking.
Overigens, alleen Molenbeek aanpakken is allesbehalve voldoende. Het Brussels Gewest heeft meer no-go zones dan deze in Molenbeek. Anderlecht kent een gelijkaardige situatie. En ook in gemeenten als Koekelberg, Schaarbeek, Sint-Gillis, Sint-Joost en zelfs Elsene liggen wijken waar criminaliteit door de lage pakkans heel vaak ongestraft blijft.

Gewilde immigratie: de greep naar de macht

Er ontwikkelt zich in Brussel een parallelle wereld. De overheid in een aantal gemeenten is er de controle kwijt, al zeker in de no-go zones. Daar zit een ongecontroleerde zwarte economie, er heerst straatrecht, kleine en grote criminelen maken de dienst uit. De Brusselse gemeenten laten grotendeels begaan en ook het Brussels parket ziet hier blijkbaar geen prioriteiten.
De invloed van plaatselijke moskeeën is er onrustwekkend groot omdat het burgerlijk gezag capituleerde en die moskeeën zelfs inschakelde om een schijn van normaliteit te bewaren. De lokale politie daarentegen krijgt verbod om te interveniëren. Al was het maar om onthullende moeilijkheden en relletjes te vermijden. Of om de kiezer niet tegen de haren in te strijken.
Want ook dat is Brusselse realiteit. Een aantal gemeentebesturen, zeker niet alleen maar vooral deze onder PS-dominantie streven naar een zo groot mogelijke toevloed van kansarme moslimimmigranten. Dat levert geld op, de nationale overheid betaalt de OCMW-rekening. En via deze Brusselse OCMW’s bonden figuren als burgemeester Moureaux de nieuwe kiezers aan zich. Dat in die Brusselse gemeenten zo wijken verloederen en tenslotte broeihaarden worden van criminaliteit die gewone burgers, waaronder nota bene ook immigranten node ontvluchten is ondergeschikt aan die greep naar de macht. Wie herinnert zich niet Moureaux die een schietpartij met oorlogswapens op klaarlichte dag glimlachend als “faits divers” afdeed, daarin gesteund door die andere PS burgemeester, Thielemans.

Het wij-zij gevoel ingenomen door moslimfanatici

Wat dit alles met de integratie van moslimjongeren doet laat zich raden. Waarom moeite doen om een diploma te behalen of een job te zoeken als je leeftijdsgenoot in een dure wagen rondtoert met de opbrengsten van inbraak, drughandel of prostitutie. Niet dat Brussel veel om integratie geeft. Het volgen van een integratieparcours is er - in tegenstelling tot Vlaanderen - niet verplicht en het beleid m.b.t. inburgering van de Franstalige Gemeenschapscommissie is fragmentair en ondergefinancierd. Het heeft er alle schijn van dat de PS z’n electoraat liefst werkloos houdt en afhankelijk van de plaatselijke OCMW’s.
Dat moslimfundamentalisme welig tiert op deze sociale puinhoop kan al evenmin verwonderen. Drie generaties Noord-Afrikanen groeiden er op zonder integratie in de Brusselse samenleving. Het daardoor onvermijdelijke wij-zij gevoel is nu in de greep van moslimfanatici. Moskeeën in het Brusselse worden door de overheid nauwelijks gecontroleerd. Meer nog. Die leden van de moslimgemeenschap die het niet eens zijn met de radicaliserende vrijdagspreek weten wel beter dan zich daartegen te verzetten. Op steun of bescherming van de overheid hoeven ze alvast niet te rekenen.
(terug naar inhoud artikel) - (naar inhoud NIEUWSBRIEF)


Fusie zes politiezones? Ja/non
Het Molenbeek-plan van de regering schiet dus te kort als slechts Molenbeek wordt aangepakt. Het probleem deint uit over grotere delen van Brussel. In Molenbeek hebben nationaal aangestuurde maatregelen slaagkans omdat men er kan rekenen op enige medewerking van de huidige liberale anti-Moureaux coalitie. Hoewel MR-burgemeester Schepmans ondertussen al liet weten dat Minister Jambon zich met “haar gemeente niet heeft te moeien” (sic).
En ook, de MR is niet te vinden voor een fusie van de 6 Brusselse politiezones. Geen enkele Franstalige partij is daar voorstander van.
Die fusie is evenwel noodzakelijk om de goede werking van de lokale politie in de 19 Brusselse gemeenten te verzekeren. Geen veiligheidsexpert die dat betwist. Alle Vlaamse partijen zijn het er over eens. Maar die fusie zou ook macht ontnemen aan de 19 Franstalig Brusselse burgemeesters die nu om beurten de 6 politiezones besturen. Het brengt ons naar de wortel van het probleem.

Kortom, het Brussels Gewest wordt gedomineerd door de 19 gemeenten die het overkoepelt. Dat gewest mist de “democratische kritische massa” om normaal en zonder politieke belangenvermenging te functioneren. Brussel is een “failed federated state”. Een gewest in chaos.

Brussels : failed federated state
De 19 gemeenten van het Brussels Gewest zijn evenveel stadstaatjes die geen pottenkijkers wensen en zich niet aan een hoger gezag willen onderwerpen. Merry Hermanus, voormalig consigliere van de PS stelt dat het Brussels Gewest de facto geen voogdij meer over de Brusselse gemeenten voert, en dat de gemeentebegrotingen er ongecontroleerd blijven. Hij voegt daaraan toe dat de constructie van het Brussels Gewest precies dat beoogde.
En hij heeft gelijk. De politici die de gemeenten besturen zijn vaak ook lid van het Brussels parlement of van de Brusselse gewestregering. Het beleid in Brussel 19 hangt dan ook aan mekaar van krakkemikkige politieke compromissen waarbij lokale belangen en politieke profijtjes worden ontzien. Kortom, het Brussels Gewest wordt gedomineerd door de 19 gemeenten die het overkoepelt. Dat gewest mist de “democratische kritische massa” om normaal en zonder politieke belangenvermenging te functioneren. Brussel is een “failed federated state”. Een gewest in chaos. Dat middels de connectie met de Parijse terreuraanslag schade veroorzaakte. En dat morgen opnieuw zal doen in een ander dossier. Een beter argument om bij een volgende staatshervorming Brussel te reduceren tot wat het in wezen is - geen gewest maar een cluster van gemeenten - is nauwelijks denkbaar.
(terug naar inhoud artikel) - (naar inhoud NIEUWSBRIEF)
Tweeten

@volkinnood volgen

Auteur: Dries Muylaert voor Volk in Nood.

Reageren op dit artikel kan via : .